Մեր վայ քաղաքական միտքը շարունակում է պնդել, որ մեր բոլոր դժբախտությունների պատճառը մեր ժողովուրդն է, որը չի ինքնակազմակերպվում և ոտքի ելնելով չի լուծում իր բոլոր խնդիրները:
Բայց և միաժամանակ, իրենց այլ բնույթի հրապարակումների մեջ, նույն վերլուծաբաններն ու քաղաքական գործիչները միահամուռ համաձայն են, որ միջպետական հարաբերությունները իրենց բնույթով բացառապես ուժային են:
Բացի դրանից, նույն մարդիկ ընդունում են նաև, որ ներկա վիճակով մենք շատ թույլ ենք և մեր անվտանգության խնդիրները լուծել չենք կարող:
Եթե վերևում բերված երեք պնդումները փորձում ենք համատեղել, ապա ակնհայտ է, որ դրանք բացահայտ հակասության մեջ են, որը ցույց է տալիս, որ ոչ միայն մեր ժողովուրդը, այլ նաև բազմաթիվ այլ ժողովուրդներ ի վիճակի չեն կառավարելու իրենց ճակատագիրը:
Եվ դրա պատճառը միակն է՝ նրանց ճակատագրի հետ առնչված էական հարցերի լուծումները վերին մակարդակի ուժային գոյապայքարի հետևանքներ են, ոչ ավելին:
Եթե մի պահ մեր դեպքը դնենք մի կողմ և ինքներս մեզ հարց հարց տանք, թե հզոր գերմանական ժողովուրդը կամ էլ համայն Եվրոպան ինչու չեն ելնում ու իրենց գոյաբանական պրոբլեմները մի հարվածով լուծում, ապա ո՞րը կլինի այդ հարցի պատասխանը:
Եթե այդ պատասխանը փնտրենք մեր իմաստունների տրամաբանության մեջ, ապա դրա պատճառը այդ ժողովուրդների թուլությունն է, այնինչ, հարցի պատասխանը ավելի հզորների միջև ուժային պայքարն է և դրա համար տեղական էլիտաների օգտագործումը:
Եվ դա կշարունակվի այնքան, քանի դեռ իրական ուժ ունեցողների համբերության բաժակը դեռ չի լցվել՝ Ռուսաստանը մեզ օրինակ:
Պավել Բարսեղյան